Bernard- Hoe een boer een nicht werd – deel 10

‘Ik ga graag met iedereen in gesprek, maar niet om het te hebben over wat wel, maar vooral ook niet mag. Nee: volgens mij moet de insteek van een gesprek zijn: ‘Samen bidden, samen zoeken naar het plan van onze Heer’.

En zo kwam ik ooit met een dame van 80 aan de praat …’

Ze was ook ‘van de kerk’ en had een zoon die ‘toevallig’ ook homo was. Al snel kwam ik erachter hoe liefdevol ze over hem sprak maar ook er- en herkende wat mensen elkaar allemaal aan doen puur om het feit dat iemand anders geaard is. Zeker vanuit christelijke kringen. Haar zoon had inmiddels helaas de kerk de rug toegekeerd waar zij tot op de dag van vandaag nog verdriet om heeft. ‘Maar,’ zei ze ‘het is een logisch gevolg. Hij voelde zich er niet prettig en voelde weinig van Gods liefde vanuit de mensen om hem heen. Juist van hen van wie je die liefde wel zou verwachten, aangezien het hoofdgebod toch liefde is’. Uren kan ik met haar praten over geloof, naastenliefde en homoseksualiteit. En nee, we zijn het zeker niet altijd met elkaar eens, maar we laten elkaar wel in elkaars waarde en proberen er samen altijd uit te komen.

En zo kwam het dat ze mij eens vroeg of ik mee wilde gaan naar een of andere seminar van Stichting Verscheurd. ‘Iets over Bijbel en geaardheid’ zei ze. Ik moet bekennen: ik had er eerst eigenlijk helemaal niet zo’n behoefte aan. ‘Weer zo’n avond in twee kampen praten over wat wel of niet kan en mag’. Maar naarmate de betreffende datum dichterbij kwam leek ‘de weg’ voor mij toch richting die avond gestuurd te worden, waarna ik in de middag besloot om diezelfde avond toch nog mee te gaan naar de seminar. En wat vond ik het fijn. Het was geen welles-nietes-spelletje, maar een open gesprek over wat ons bezighield. Tegelijk zag ik op die avond ook nog zo veel pijn van hen die nog volop in worsteling zijn met zichzelf, maar ook om hun plek in de (christelijke) maatschappij te vinden. Het deed, en doet, me zeer om te zien hoe mensen elkaar vanuit onwetendheid het leven zo moeilijk kunnen maken. Mensen kunnen zo overtuigd zijn van hun eigen waarheid dat er totaal geen ruimte meer is voor een open gesprek.

Zo herinner ik me nog heel goed dat ik ooit met een stel in gesprek was over mijn toenmalige partner. Ik kwam er toen nog niet echt openlijk voor uit en hield mijn geaardheid en zeker mijn relatie nog stil. Toch was het hen ter ore gekomen en wat zij toen zeiden vanuit hun eveneens christelijke standpunt was: ‘Dat je homo bent kan jij ook niets aan doen, maar dat je een relatie aangaat verafschuwen wij’.
Nog diezelfde avond bracht datzelfde stel tijdens een kerkdienst voor de hele gemeente een lied ten gehore:

Ik wil jou van harte dienen                                         Wij zijn onderweg als pelgrims,
en als Christus voor je zijn,                                         vinden bij elkaar houvast.
bid dat ik genade vind,                                                                Naast elkaar als broers en zusters,
dat jij het ook voor mij kan zijn.                              dragen wij elkanders last.

Het stak mij, hoe kunnen we elkaar dat als broers en zussen toezingen als we een paar uur eerder nog een broer of zus hebben veroordeeld? Wie zijn wij überhaupt om te oordelen?

En juist vanuit die insteek zet ik mij tegenwoordig in voor Verscheurd. Niet omdat ik claim te weten hoe het bijbels gezien nou allemaal zit. In tegendeel zelfs: tot op de dag van vandaag zit ik ook met twijfels over het hoe en waarom. Want ja, ik heb tegenwoordig een vriend van wie ik zielsveel houd, en van zijn twee mooie kids die mij ontzettend liefdevol als ‘poepa’ opnemen in hun leven. Maar tegelijk stel ik mezelf ook nog steeds wel eens de vraag: is het huwelijk niet een heilig geschenk tussen man en vrouw, en is een relatie in veel gevallen niet een aanloop naar het huwelijk? Doe ik daar wel goed aan?

Maar ik ben ervan overtuigd dat God van mij houd. Hij zou mij nooit de deur wijzen zoals wij mensen elkaar wel kunnen doen, want Hij is Liefde. En er staat ook nergens dat het allemaal maar makkelijk zou zijn tijdens ons leven, maar zolang wij het bij Hem zoeken en vooral het samen bij Hem zoeken door in gesprek te gaan, elkaars meningen aan te horen. En vanuit die overtuiging durf ik ook voluit te zingen: ‘Wat een vreugde zal dat wezen, straks vereend te zijn met Hem …’

En met deze woorden is er een einde gekomen aan deze blogserie. Met veel plezier, maar ook zeker met tranen heb ik mijn verhaal met ‘de wereld’ gedeeld. Ik vond het fijn om het met jullie te delen, vele reacties heb ik inmiddels mogen ontvangen. Liefdevolle reacties, reacties als ‘het laat mij heel anders kijken naar geaardheid’ maar ook zeker reacties vanuit moeiten en pijn … Er is nog zoveel te doen in Gods Koninkrijk. Als ik zo vrij mag zijn zou ik ook graag een film willen aanraden vanuit dit onderwerp. Het heet ‘Prayers for Bobby’. Voor mij een tranentrekker …

Voor hen die nog worstelen met hun geaardheid: Weet dat God er voor je is, en ik wil er ook zeker voor je zijn! Voor anderen met vragen en opmerkingen: laat het me weten zodat we in gesprek kunnen!

Want ik ben er persoonlijk van overtuigd: Gods Koninkrijk is niet iets van de toekomst. Nee, het is er al! Kijk maar eens goed om je heen!

Heer, maak mij Uwe wegen,
door uw Woord en Geest bekend.
Leer mij hoe die zijn gelegen,
en waarheen G’Uw treden wendt.
Leid mij in Uw waarheid, leer
IJv’rig mij uw wet betrachten.
Want Gij zijn mijn heil o Heer,
‘k Blijf u al den dag verwachten!


In deze blogserie neemt Bernard Moorlag (26 jr) je mee in zijn levensverhaal. Hoe hij tot de ontdekking kwam dat hij homo was, wat dit voor hemzelf betekende en, misschien meer nog, wat dit voor zijn geloof betekende.
Rode draad hierin is: ‘Hoe een boer een nicht werd’.

‘Ik schrijf deze blogs om zo mijn levensverhaal te delen met iedereen die worstelt met zijn/haar geaardheid en/of coming out. Mocht je aan de hand van één van mijn blogs willen doorpraten, of wil je gewoon iets kwijt? Neem dan gerust contact met mij op via bernard@verscheurd.nl’

Groeten en wie weet tot spreeks, Bernard