Paul Vergouwe

Mijn naam is Paul Vergouwe – van den Berge. Ik ben geboren in 1991 in een gezin met 1 broer en 2 zussen. Elke zondag gingen we naar de ‘Vergadering van Gelovigen’, een kerkgemeente zonder voorganger, waar de ‘broeders’ elke zondag gebeden uitspraken en een preek hielden. En waar we met zijn allen zongen en elke week het avondmaal vierden, mits je gedoopt was en je toegang tot dat avondmaal was goedgekeurd. Ik hield van het zingen en van de gezelligheid, dat was dan ook de reden dat ik als tiener kansen aangreep om naar jongerenweekenden en kamp te gaan. Daar ben ik enthousiast geworden voor God, Jezus, de Bijbel en de dingen die ermee te maken hadden. Het werd lastiger toen het plezier en de passie die ik had gevonden in contrast kwam te staan met het feit dat ik altijd op jongens viel. De gezelligheid en muziek bleven, ook toen ik bij een Christelijke studentenvereniging aansloot in Delft waar ik studeerde, en mijn overtuiging bleef ook, maar de schaamte en schuld namen toe. Toen het geheim te groot werd en ik voor ouders en een goede vriend uit de kast kwam, begon mijn reis om mijn seksualiteit een plek te geven in mijn geloof. Ik ontdekte dat de dingen die ik wist over het geloof niet zo eenvoudig waren als ik dacht, toen mijn opvattingen over seks en huwelijk veranderden kon dat niet zonder ook mijn hele beeld van God, de Bijbel, schepping, hemel en hel onder de loep te nemen. Inmiddels ben ik getrouwd met een man, actief bij een kerk en zou de 15-jarige ik schrikken van de dingen die ik nu geloof, en nog meer verbaasd zijn dat ik desondanks nog steeds een diep vertrouwen in God heb en Jezus’ opstanding. Ik begaf me op het hellend vlak, en onderaan was God. Ik heb goed nagedacht over waarom ik me bij ‘Verscheurd’ aansluit. Als ik de gesprekken volg op facebook en twitter voelen de argumenten van de mensen die een homoseksuele relatie niet in de kerk thuis zien achterhaald en vermoeiend. Veel mensen die ik ken zien weinig heil in het proberen die mensen nog te overtuigen dat LHBTQ+-ers een plek moeten hebben in de kerk. Maar dan komen reacties over sprookjesboeken en een man met een baard op een wolk, en besef ik me dat het gesprek eigenlijk helemaal niet plaatsvindt. En dat is wel wat nodig is, dat we van elkaar’s ervaringen leren waarom we de overtuigingen hebben die we hebben. Als ik mensen wil overtuigen, dan moet ik ze tegemoet komen, en als ik dat niet wil, dan is het open gesprek nog steeds de beste manier om een goede gemeenschap te creëren. Hoe dan ook ben ik ervan overtuigd dat we elkaar moeten opzoeken met een open hart.